Participatiemaatschappij

Omzien naar elkaar en elkaar helpen
is in onze maatschappij zeker geen vanzelfsprekendheid.
Zelfstandigheid en jezelf redden
staan bij ons immers hoog in het vaandel.
De focus van menigeen ligt niet op onderlinge (familie)banden,
maar is gericht op het individu, op zichzelf.
Een samenleving ombuigen naar een participatiemodel,
zoals de overheid op dit moment voor ogen staat,
stuit daarom ook regelmatig op weerstand.
Velen hebben hun leven zo ingericht,
dat er weinig tijd en ruimte overblijft om anderen te helpen.
Nog even los van de vraag of we gemotiveerd zijn om dat te willen doen.

Toch is er niets mis met een terugkeer naar meer onderlinge afhankelijkheid.
Want God heeft ons niet bedoeld als losse individuen
die elkaar niet nodig zouden hebben.
God wil juist dat we functioneren in een gemeenschap,
dat we elkaar helpen, relaties met elkaar opbouwen,
elkaar dienen en verantwoordelijkheid voor elkaar dragen.
Wederkerigheid is een terugkerend thema
als het gaat over het functioneren van een kerkgemeenschap.
We moeten de kunst leren van het wederzijds geven en ontvangen.
Dat maakt ons op een gezonde manier afhankelijk van elkaar.
Juist door elkaar waar mogelijk te helpen en te ondersteunen,
zullen we samen sterker staan.

Roep daarom niet alleen maar ach en wee
over de plannen voor een participatiemaatschappij.
Zie daarin ook een uitdaging
om te komen tot meer onderlinge samenhang.
Want een samenleving die doorschiet in individualisme
is een samenleving waarin de liefde voor elkaar verkilt.
Waarin eenzaamheid een groeiend probleem wordt.
En dat is wat we in ons land op dit moment zien gebeuren.
Het is de hoogste tijd dat we weer meer oog krijgen voor elkaar.
Niet alleen gaan voor onze eigen dingen,
maar ook bereid zijn om om te zien naar elkaar.

Kan een hulpbehoevende op jouw liefdevolle zorg rekenen?